Opal zdobi i leczy
Korona świętego cesarstwa rzymskiego doczekała się również odpowiednich teologicznych interpretacji. Uważano, że stanowiła ona obraz Jerusalem niebiańskiego, którego mury są pokryte zło­tem i klejnotami. Szczególnie ceniono w nich biały opal nazwany sierocym. Szczegółowo zajmował się owym opalem z korony cesarskiej znany nam już mistrz Albert Wielki, który twierdził, iż ów kamień posiada uświęcone tradycją właściwości ochrony czci i honoru władcy.

Opinie Alberta na temat tego szczególnego opalu miały swe od­powiedniki w entuzjastycznej ocenie wszystkich tęczowych ka­mieni wśród astrologów i magów z tamtej epoki. W średniowieczu, kiedy kamieniom podobnie jak i ziołom przy­pisywano właściwości lecznicze, zgodnie ze znaną dewizą medycy­ny ludowej i homeopatii „similia similibus curantuf’ („podobne leczy się podobnym”), uważano, że opal ma cudowne właściwości lecznicze. Lapicydzi wierzyli, iż opal leczy wiele niemocy, zwła­szcza zaś pomaga utrzymać młodość. Gdy noszony w pierścieniu opal nie uzdrowi chorego — należy nim potrzeć chorego, a następ­nie zawiesić go na jego szyi. Ponadto trzeba moczyć kamień w wo­dzie i wodę tę po kropelce dawać pić choremu. Noszenie opalu należy zalecić starszym panom (właśnie ze wzglę­du na magiczne podtrzymanie młodości), niechaj go jednak noszą w ukryciu, a nie pokazują wszem i wobec. Być może, iż opal lepiej działał z ukrycia, prawdopodobnie wstydząc się swej misji odmła­dzania starców.