Opal – kamień październikowy
Podróżnicy i uczeni szukają dziś na pustyniach nie obrazów fatamorgany, ale skarbów ziemi. Znajdowali, zwłaszcza w ostatnich czasach, wiele cennych minerałów. Wietrzeniu pu­stynnemu skał magmowych może towarzyszyć uwalnianie dwu­tlenku krzemu, który jest składnikiem opalu — kamienia półszla­chetnego, mieniącego się wszystkimi barwami tęczy.

W Australii nazywają opal kamieniem październikowym, gdyż podobno naj­łatwiej go znaleźć w październiku. Dawniej tęczowy kamień nosił inne nazwy, jak np. żabieniec czy oko (greckie ophtalmos). Urodę tego kamienia mogli podziwiać niedawno warszawiacy na austriackiej wystawie współczesnej sztuki złotniczej, gdzie były eksponowane brosze, pierścienie i naszyjniki z różnobarwnymi opa­lami. Nadają się one szczególnie do współczesnych opraw, które pozwalają podziwiać w pełni urodę samego kamienia. Bo są opale bardzo wdzięcznym kamieniem do wyrobu biżuterii. Wielka róż­norodność ich odmian, żywość barw, jedwabisty połysk, cała gama odcieni i mozaika wzorów stanowi wymarzony materiał dla artysty-jubilera. Szczególnie zjawisko opalescencji nadaje opalom swoisty urok. Związane ono jest z budową samego kamienia. Drob­niutkie spękania i kanaliki, w których nieraz zawarta jest woda, powodują rozszczepianie się białych promieni świetlnych wewnątrz opalu, stwarzając wrażenie, że jest on skamieniałą tęczą. Przesąd o tym, że opal przynosi nieszczęście, zwłaszcza w miłości, ma tradycję niezbyt dawną. Można chyba ją wywieść dopiero z lat epoki romantyzmu i twórczości Waltera Scotta, który ożywił po swojemu średniowieczne legendy i opowieści, przydając własnej fantazji do okruchów wiedzy o przeszłości.