Opal cenny jak diament ?
W odróżnieniu od większości kamieni szlachetnych, jak diament, rubin czy szmaragd, które obdarzone są budową krystaliczną, opal jest ciałem bezpostaciowym — o nieuporządkowanej budowie we­wnętrznej. Składa się on z uwodnionej krzemionki, toteż jego wzór można napisać Si02. I H2O. Zawartość w nim wody jest zmienna i waha się w dość szerokich granicach — od jednego do kilkunastu procent. Najpiękniejsze z opali noszą nazwę szlachetnych i zawie­rają w sobie od 6 do 10% wody. Kiedy opal zaczyna tracić wodę, mówimy, że się „starzeje”. Przechodzi on wówczas w odmianę drobnokrystalicznego kwarcu — zwanego chalcedonem. Procesowi temu towarzyszy rozpad opalu. Sprytni alchemicy poznali właściwości opali i starali się ratować owe odwodnione kamienie, umieszczając je w wodzie. Szczególnie zaś efektownie można było „uzdrowić” specjalny rodzaj opali, zwany hydrofanem. Nie był on urodziwy, mętny i półprzejrzysty, wrzucony do wody czasami nabierał barw i blasku. Gdy taka „ope­racja opal” się udała — alchemik zyskiwał podziw tych, którzy widzieli „chory kamień” przed kuracją. Oprócz opali o zabarwieniu mlecznobiałym z różnymi odcienia­mi niebieskiego, żółtego, różowego i zielonego, występują w przy­rodzie bardzo cenione opale czarne, wydobywane aż w Australii. Niektóre okazy owych opali osiągają ceny równe diamentom. Słyn­ne są także ogniste opale meksykańskie — o barwach od żółtej poprzez pomarańczową do czerwonej. Znane są także opale arlekinowe, o zabarwieniu czerwonym z barwnymi plamkami, i mszyste, które swoim wyglądem przypominają mech, a zawierają po prostu wtrącenia tlenków manganu.